Επιμέλεια: Κλεάνθης Γρίβας
HAARETZ – 4 Ιουνίου 2025
Δύο φωτογραφίες και ένα συμπέρασμα: Ο Hanan Amiur, συντάκτης της ιστοσελίδας κριτικής των μέσων ενημέρωσης Presspectiva, δημοσίευσε αυτή την εβδομάδα στον λογαριασμό του X το εξώφυλλο του εβραϊκού περιοδικού της Haaretz, και δίπλα το εξώφυλλο του περιοδικού Makor Rishon.
Στα αριστερά, υπάρχει μια πολύ σκληρή, θλιβερή εικόνα που δεν μπορεί παρά να σοκάρει και να αγγίξει την καρδιά κάθε ανθρώπου, εκτός από τους τρελούς σαδιστές, των οποίων ο αριθμός αυξάνεται εδώ. Μια μητέρα ντυμένη στα μαύρα κουβαλάει στην αγκαλιά της τον ετοιμοθάνατο γιο της, έναν σκελετό ανθρώπου, που προσκολλάται επάνω της με τα τελευταία ψήγματα της δύναμης του και της ψυχής του, με το σπαρακτικό της βλέμμα να παρακαλεί για βοήθεια. Μια αριστουργηματική φωτογραφία και ένας αριστουργηματικός τίτλος του Nir Hasson της Haaretz: «Έχουμε εισέλθει στο τερατώδες στάδιο».
Στα δεξιά, υπάρχει μια φωτεινή πολύχρωμη φωτογραφία τεσσάρων γυναικών, οι τρεις από τις οποίες φορούν περίτεχνα τουρμπάνια – τυπικά του πνεύματος της εποχής και εκείνης της εφημερίδας – με τα χέρια τους να ακουμπούν η μία στους ώμους της άλλης. Το κείμενο: «αυτές οι ηρωίδες» – οι σύντροφοι των τραυματισμένων στρατιωτών που ξεκινούν τον αγώνα τους. Το εξώφυλλο του συμπληρώματος της Makor Rishon.
Το συμπέρασμα του Amiur: «Δεξιά – η αγάπη για τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις, αριστερά – το μίσος γι’ αυτές». Ένας πραγματικός κριτικός των μέσων ενημέρωσης θα έπρεπε να είχε γράψει: Δεξιά – ο μιλιταρισμός, αριστερά – η δημοσιογραφία. Ο Amiur και εκατομμύρια άλλοι Ισραηλινοί πιστεύουν ότι είναι υποχρεωτικό να αγαπάμε τον IDF. Και επίσης ότι απαγορεύεται να δείχνουμε τα βάσανα της Λωρίδας της Γάζας, για να μην βλάψουμε την υποχρέωση να αγαπάμε τον ιερό μας στρατό.
Η σύνδεση μεταξύ αυτής της παρουσίασης και της δημοσιογραφίας έχει διακοπεί προ πολλού. Το μόνο που απομένει είναι ο φασισμός, η πλύση εγκεφάλου, η άρνηση της πραγματικότητας και η απόκρυψή της – όχι μόνο στην εφημερίδα Makor Rishon αλλά και στα περισσότερα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης. Οι αναγνώστες της Makor Rishon, όπως και οι περισσότεροι καταναλωτές των μέσων ενημέρωσης στο Ισραήλ, δεν θέλουν να δουν την πραγματική εικόνα που προσπαθεί να παρουσιάσει η Haaretz. Τα βάσανα των γυναικών με τα καλύμματα κεφαλής είναι τα μόνα βάσανα που θέλουν να ξέρουν. Ωστόσο, μεταξύ του οικισμού Elazar της Δυτικής Όχθης και της πόλης Rafah της Γάζας – αυτό είναι το λιγότερο ανθρώπινο βάσανο τώρα.
Η κοσμοθεωρία του Amiur δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει κανέναν, αν το δικαίωμα των εποίκων δεν είχε γίνει η κυρίαρχη αντίληψη του Ισραήλ. Πόσοι Ισραηλινοί εξακολουθούν να αμφισβητούν τη δήλωση ότι είναι υποχρεωτικό να αγαπάς τον Ισραηλινό Στρατό και απαγορεύεται να δείχνεις την πραγματικότητα της Λωρίδας της Γάζας;
Σύμφωνα με αυτή την αρρωστημένη δημοσιογραφική λογική, απαγορεύεται να δείχνεις τη Γάζα επειδή απαγορεύεται να μην αγαπάς τον στρατό. Επομένως, είναι υποχρεωτικό να δείχνεις τη Γάζα όπως το έκανε το εβδομαδιαίο ένθετο του περιοδικού Haaretz, με αποφασιστικότητα και θάρρος, και είναι επιτρεπτό να επικρίνεις τον στρατό, ακόμη και να τον μισείς. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για κανένα άτομο που έχει συνείδηση και είναι ανθρώπινο.
Πώς είναι δυνατόν να αγαπάς τώρα τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις; Τι υπάρχει να τις αγαπήσεις; Αφήνοντας στην άκρη τις απίστευτες αποτυχίες τους πριν και στις 7 Οκτωβρίου, αυτό που μένει να ληφθεί υπόψη είναι το έργο τους από τότε. Οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις των τελευταίων 20 μηνών είναι ένας στρατός σφαγής που δεν έχει ξαναδεί ο κόσμος. Ένας στρατός που ανοίγει το δρόμο για γενοκτονία και μεταφορά πληθυσμών. Δεν υπάρχει τίποτα να τον σταματήσει. Δεν κάνει καμία διάκριση και αυτοπεριορισμό. Ποτέ πριν δεν έχει σκοτώσει τόσα πολλά παιδιά. Ποτέ πριν δεν έχει κατεδαφίσει τόσα πολλά σπίτια και πλήθος ανθρώπων. Καταστρέφει και υπερηφανεύεται, σκοτώνει και καυχιέται.
Το νέο πνεύμα των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) έχει επίσης μεταφερθεί γρήγορα στη Δυτική Όχθη. Ο στρατός, η οργάνωση παροχής βοήθειας στους βίαιους εποίκους, αντιμετωπίζει τους Παλαιστίνιους με μια σκληρότητα που δεν έχει ξανασυμβεί, ούτε καν στα πιο σκληρά χρόνια της κατοχής.
Η αλλαγή στο πνεύμα του στρατού πρέπει να επιφέρει και αλλαγή στη στάση απέναντί του. Να τον αγαπάς; Να αγαπάς έναν στρατό του οποίου οι στρατιώτες έχουν σκοτώσει χίλια νεογέννητα βρέφη; Πώς είναι δυνατόν να αγαπάς έναν στρατό που χτυπάει ουρές πεινασμένων ανθρώπων που αγωνίζονται για μια μερίδα φαγητό για να επιβιώσουν;
Ένας στρατός δεν χρειάζεται να είναι αντικείμενο αγάπης. Στις καλύτερες μέρες του – είναι ένα αναγκαίο κακό. Το να τον αγαπάς τώρα σημαίνει να αγαπάς τις πράξεις του, και αυτές είναι εγκληματικές. Το να τον αγαπάς, το να μην τον αγαπάς – είναι απαραίτητο να κοιτάξεις το εξώφυλλο του συμπληρώματος της Haaretz και να θυμηθείς ότι υπάρχει κάποιος που σκόπιμα έκανε αυτό το αβοήθητο παιδί να γαντζώνεται ετοιμοθάνατο στην αγκαλιά της μητέρας του.
